دروغ هم می گفتم (تا حد توان) در باره درسها به خانواده.
سال دوم راهنمایی بودم. امتحان دینی داشتیم. 5 درس اول بود. مادرم شروع کرد به پرسیدن. گفتم تا 3 درس است! 2 درس دیگر را هیچ بلد نبودم. او هم پرسید و من مثل بلبل جواب دادم سه درس اول را.
مادرم یک باره ورق زد و دید من در پرسش های درس 5 چند کلمه نوشته ام و … تا خواستم داستان را جمعش کنم؛ نشد و فهمید من باید 5 درس را بلد می بودم.
عصر (شب) پدرم آمد. مادرم به او گفت که چه شده است. من را مورد مهر واژگان قرار دادند و در یک گفت و گوی برنامه ریزی شده، گفتند، اصلاً نمی خواهد تو (منظور امثال تو) مدرسه بروی و بهتر است بروی کارگری. گفتند فردا دیگر مدرسه نمی روی. یک چهار چرخ (از همان هایی که برای حمل وسایل استفاده می شد در بازار و …) برایت می گیریم تا بروی کارگری کنی.
شب خوابیدم و صبح شد. بیدار شدم. مادرم وسایل و کیف مدرسه را گذاشته بود و می گفت بدو دیر نشه مدرسه. تعجب کردم. کدام مدرسه؟! مگر قرار نشد دیگر مدرسه نروم؟! من چهار چرخم را می خواستم. این بزرگترین آرزوی من بود که بروم کار کنم و مدرسه هم نروم. دیشب خوش ترین شب زندگی من بود.
بعدها فهمیدم که موضوع واقعی نبوده است و من را فریب داده اند (قصدشان مثلاً تنبیه من بوده است، اما از قضا آنچه آنها می گفتند، آررزوی من بود). کودک کار، بی کودک کار. باید 18 سال دیگر، درس می خواندم. فرصت انجام کاری که دوست داشتم، در همان کودکی از من گرفته شد.
پی نوشت: وقتی به کودکی به هر روشی می خواهید فیدبک منفی بدهید، مطمئن باشید که او در مورد این فیدبک همانطور فکر می کند که شما فکر می کنید. شاید تنبیه در ذهن شما، آرزوی او بوده باشد.
در بیان ترکی اش مثلی داریم که بخشی از شرایط را شاید بتواند توصیف کند.
نئجه سن قانمییم، قالاسان، یانا یانا.
چطور هست که نفهمم و بسوزی (شکنجه یک نفر با نفهمیدن).
